Ayuda
Ir al contenido

Dialnet


Elementos para la despolitización del cáncer de mama

    1. [1] Lancaster University

      Lancaster University

      Lancaster, Reino Unido

  • Localización: Atlánticas: revista internacional de estudios feministas, ISSN-e 2530-2736, Vol. 4, Nº. 1, 2019 (Ejemplar dedicado a: La salud en la teoría y las vindicaciones feministas), págs. 151-178
  • Idioma: español
  • Títulos paralelos:
    • Elementos para a despolitización do cancro de mama
    • Elementos para a despolitização do câncer de mama
    • Elements for depolitization of breast cancer
  • Enlaces
  • Resumen
    • español

      El cáncer de mama ha cobrado una visibilidad sin precedentes en el Estado español. Tras unos orígenes preocupados por el carácter opresivo del rol de la paciente y los determinantes sociales de la incidencia del cáncer, las últimas tres décadas se han caracterizado por una preocupación con el diagnóstico temprano de la enfermedad a través de programas de cribado y de campañas solidarias de concienciación. A priori parece que habría que festejar esta politización progresiva del cáncer de mama que lo ha puesto en la agenda nacional. En este articulo argumento que lo político ha entrado en crisis, despolitizando la enfermedad sin tan apenas levantar sospechas entre los sectores más críticos del país, incluido el feminista. Retomo la crítica de la ‘sobreinvisibilización’ del cáncer de mama de la antropóloga vasca Mari Luz Esteban (2017) para demostrar cómo nos encontramos en una situación en la que la premisa ‘el fin justifica los medios’ ha colonizado el pensamiento colectivo. Esta colonización limita la capacidad de las instituciones, personas, organizaciones, profesionales y corporaciones de hacer autocrítica. No planteamos cuestiones entorno a qué temas se abordan, cómo se habla de la enfermedad, cómo se representa a las mujeres y qué temas permanecen silenciados o tabú. Para ilustrar la despolitización presentaré ejemplos de los dos elementos que componen la sobreinvisibilización: los discursos y prácticas sobre el cáncer de mama hipervisibles y aquellos que son invisibilizados. Los primeros son dominantes, monotemáticos y perpetúan mensajes androcéntricos. Los invisibilizados raramente llegan al ámbito público, principalmente porque cuestionan el estatus quo de la industria del cáncer.

    • English

      Breast cancer has acquired unprecedented visibility in Spain. Although the origins of the breast cancer movement were concerned with the oppressive patient role and the increasing incidence of the disease, the last three decades have been marked by a focus on diagnosis through screening and awareness campaigns. Some would say that we need to celebrate this progressive politization of breast cancer that has placed the disease on the national agenda. However, I argue that its political purpose is in crisis and has depolitised the disease without raising any suspicions among the most critical sectors, including feminist circles. Building on my work on breast cancer from the past 14 years, in this article I take a cue from Mari Luz Esteban’s (2017) critique of the ‘overinvisibilization’ of breast cancer to demonstrate how it has been depoliticized. I will reinterrogate how breast cancer is spoken about, how women are represented, what topics make headlines and which ones are silenced or remain taboo. In particular,I will illustrate how the ‘overinvisibilization’ of breast cancer results in various forms of discourses and practices. These include the hypervisibility of hegemonic and monothematic messages that are compounded with sexism; and the invisibilization of those  differential experiences and discourses about the disease that questions the status quo of the industry of cancer.

    • galego

      O cancro de mama cobrou unha visibilidade sen precedentes no Estado español. Tras uns orixes preocupados polo carácter opresivo do rol da paciente e os determinantes sociais da incidencia do cancro, as últimas tres décadas caracterizáronse por unha preocupación co diagnóstico temperán da enfermidade a través de programas de cribado e de campañas solidarias de concienciación. A priori parece que hebería que festexar esta politización progresiva do cancro de mama que o puxo na axenda nacional.  Neste artigo argumento que o político entrou en crise, despolitizando a enfermidade sen tan só levantar sospeitas entre os sectores máis críticos do país, incluido o feminista. Retomo á crítica da ‘sobreinvisibilización’ do cancro de mama da antropóloga vasca Mari Luz Esteban (2017) para demostrar cómo nos atopamos nunha situación na que a premisa ‘o fin xustifica os medios’ colonizou o pensamiento colectivo. Esta colonización limita a capacidade das institucións, persoas, organizacións, profesionais e corporacións de facer autocrítica. Prantexámonos cuestións entorno a qué temas se abordan, cómo se fala da enfermidade, cómo se representa ás mulleres e qué temas permanecen silenciados ou tabú. Para ilustrar a despolitización presentarei exemplos dos dous elementos que compoñen a sobreinvisibilización: os discursos e prácticas sobre o cancro de mama hipervisibles e aqueles que son invisibilizados. Os primeiros son dominantes, monotemáticos e perpetúan mensaxes androcéntricos. Os invisibilizados raramente chengan ao ámbito público, principalmente porque cuestionan o status quo da industria do cancro.

    • português

      O câncer de mama ganhou uma visibilidade sem precedentes no Estado espanhol. Após umas origens preocupadas com a natureza opressora do papel da paciente e com os determinantes sociais da incidência do câncer, as últimas três décadas foram caracterizadas por uma preocupação com o diagnóstico precoce da doença por meio de programas de triagem e campanhas de solidariedade de conscientização. A priori, parece que essa politização progressiva do câncer de mama que o colocou na agenda nacional deve ser comemorada. Neste artigo, argumento que a política entrou em crise, despolitizando a doença sem levantar suspeitas entre os setores mais críticos do país, incluindo o feminista. Volto à crítica da 'super-invisibilidade' do câncer de mama pela antropóloga basca Mari Luz Esteban (2017) para demonstrar como nos encontramos em uma situação em que a premissa 'o fim justifica os meios' colonizou o pensamento coletivo. Essa colonização limita a capacidade de instituições, pessoas, organizações, profissionais e corporações de fazer autocrítica. Não levantamos questões sobre quais questões são tratadas, como a doença é abordada, como as mulheres são representadas e quais questões permanecem silenciadas ou tabus. Para ilustrar a despolitização, apresentarei exemplos dos dois elementos que compõem a supervisibilidade: discursos e práticas hipervisíveis sobre o câncer de mama e aqueles invisíveis. Os primeiros são dominantes, monotematicos e perpetuam mensagens androcêntricas. Os invisíveis raramente chegam à arena pública, principalmente porque questionam o status quo da indústria do câncer.


Fundación Dialnet

Dialnet Plus

  • Más información sobre Dialnet Plus

Opciones de compartir

Opciones de entorno