Warszawa, Polonia
En este trabajo nos acercamos a Ninguén Dorme (2019) de Rexina Vega para analizar como la autora tuvo que reconstruir desde la marginación una nueva figura autoral, que pudiera dar visibilidad a un libro que concibe la violencia de su mensaje como herramienta que obliga al lector a encarar aquello que la sociedad evade –miseria, racismo, violencia de género pederastia, etc. De este modo, la autora convierte el desgarro corporal y anímico de una realidad repulsiva en un espacio desde el que volver a pensar. Una propuesta radical que centra su discurso en los cuerpos, el goce y el miedo de las mujeres y narra experiencias tan importantes como el aborto y la violencia defensiva ejercida por mujer. Para desmenuzar el texto de Vega nos apoyaremos principalmente en las teorías de Georges Bataille sobre el erotismo y la violencia, pero también en Hannah Arendt para hablar de la figura del paria, en Luce Irigaray para indagar sobre por qué lo femenino se define en base al deseo masculino, en Julia Kristeva y sus teorías sobre lo abyecto y en Dona Harawa para analizar a la mujer de vagina dentada como monstruo.
In this work we will approach Rexina Vega’s Ninguén Dorme (2019) to analyse how the author had to rebuild, from marginalization, a new authorial figure which could boost the visibility of a book that conceives its message’s violence as a tool that forces the reader to deal with what society evade -misery, racism, gender-based violence, paedophilia, etc. We will prove that the political and literary artefact built by the author is a completely new method to address the social novel in a way that transforms the corporal and emotional conflict from a repulsive reality into a space from where to think again. It is a radical proposal focussing its discourse in women’s bodies, enjoyment and fears, narrating fundamental experiences as abortion and women’s defensive violence. In order to spell out Vega’s text, we will base our analysis on Georges Bataille’s theories about erotism and violence, but also on Hannah Arendt in order to address the pariah figure, on Luce Irigaray to enquire into the reasons behind feminine definition founded on masculine desire, on Donna Haraway to analyse the woman with a vagina dentata as a monster and on Julia Kristeva and her theories about the concept of abject.
Neste traballo achegámonos a Ninguén Dorme (2019) de Rexina Vega para analizar como a autora tivo que reconstruír, desde a marxinación, unha nova figura autoral, que puidera dar visibilidade a un libro que concibe a violencia da súa mensaxe como ferramenta que obriga ao lector a encarar aquilo que a sociedade evade –miseria, racismo, violencia de xénero, pederastia, etc. Demostraremos que o artefacto político-literario que constrúe a autora é un xeito totalmente novo de abordar a novela social, que converte o desgarro corporal e anímico dunha realidade repulsiva no espazo desde o que volver a pensar. Unha proposta radical que centra o seu discurso nos corpos, o goce e o medo das mulleres e narra experiencias tan importantes como o aborto e a violencia defensiva exercida por muller. Para esmiuzar o texto de Vega apoiarémonos principalmente nas teorías de Georges Bataille sobre o erotismo e a violencia, mais tamén en Hannah Arendt para falar da figura do paria, en Luce Irigaray para indagar sobre porque o feminino se define en base ao desexo masculino, en Donna Haraway para analizar a muller de vaxina dentada como monstro, en Julia Kristeva e as súas teorías sobre o abxecto...
© 2001-2025 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados