Resumen de Trazos e pegadas: Documentando o teatro irlandés na escena galega

Elisa Serra Porteiro

• English

  Irish drama has a significant presence in Galicia, partly owed to the historical link of identification with Ireland, fostered since the Rexurdimento, but also owed to the specific needs of the Galician theatre system and the stage opportunities those texts present. Despite the impact and range of the incorporations, since the early 20th century to the present, there is a sizable gap between Galician-language stage and editorial practices, evidenced by the fact that many translations remain unpublished. The aim of this study is to contribute to mapping Irish theatre in Galicia, as well as reclaim the importance of unpublished texts, specifically rehearsal scripts. This will be illustrated with two examples: O mozo que chegou de lonxe (Alberto Avendaño/Centro Dramático Galego, 1988) and A voda dos moinantes (Xepe Casanova/Compañía de Marías, 1996). These materials allow us to uncover voices and agencies otherwise occluded, and to trace the quintessentially multi-layered, collaborative and ephemeral creative process that is transltion for the stage.

• galego

  A dramaturxia irlandesa ten unha significativa presenza en Galicia que podemos atribuír en parte ao vínculo histórico de identificación con Irlanda, cultivado desde o Rexurdimento, mais tamén ás necesidades específicas do sistema teatral galego e ás posibilidades escénicas que eses textos ofrecen. Malia o impacto e variedade das incorporacións, desde principios do século XX ata o presente, hai unha fenda considerable entre a escena en lingua galega e o eido editorial, que se evidencia no feito de que moitas das traducións continúen inéditas. Con este estudo, tentamos contribuír ao mapa do teatro irlandés en Galicia, así como reivindicar a importancia dos textos non publicados, concretamente, dos libretos de ensaio, que ilustraremos con referencias a dous exemplos: O mozo que chegou de lonxe (Alberto Avendaño/Centro Dramático Galego, 1988) e A voda dos moinantes (Xepe Casanova/Compañía de Marías, 1996). Estes materiais permiten poñer de manifesto voces e axencias outrora ocluídas e rastrexar o proceso creativo de tradución para a escena, por esencia propia estratificado, cooperativo e efémero.