“Nunca o imos conseguir”: representacións da resistencia antifranquista nas narrativas de Luís Rei Núñez e Carlos G. Reigosa.

• Rivadulla Costa, Diego ^[1]
  1. [1] Universidade da Coruña

     Universidade da Coruña

     A Coruña, España

     
• Localización: Estudios románicos, ISSN 0210-4911, Nº. 32, 2023 (Ejemplar dedicado a: Plurilingüismo en las literaturas románicas / coord. por Maribel Peñalver Vicea, Cheryl Toman), págs. 339-355
• Idioma: gallego
• Títulos paralelos:
  • "Nunca o imos conseguir”: representations of Anti-Francoist resistance in the narrative of Luís Rei Núñez and Carlos G. Reigosa.
• Enlaces
  • Texto completo
• Resumen
  • English

    Anti-Francoist resistance is one of the most common topics in the Galician novels of the 21st century. This article aims to examine two of the most representative books of this corpus: Expediente Artieda (2000) by Luís Rei Núñez and A vitoria do perdedor (2013) by Carlos G. Reigosa. The interpretation of the texts is based on the theoretical and methodological proposals of Cultural Memory Studies with the aim of analysing the representations that both offer of the opposition to Franco's regime, which are marked by the idea of defeat. In addition, the work focuses on some particular aspects, such as the construction of the characters, in order to show what is the ethical-political form of memory that each of the authors chooses in the fictionalisation of the collective traumatic past.

  • galego

    A resistencia antifranquista é un dos temas recorrentes na novela galega da memoria do s. XXI. Estre artigo pretende realizar unha aproximación a dúas das obras máis representativas que conforman este corpus: Expediente Artieda (2000) de Luís Rei Núñez e A vitoria do perdedor (2013) de Carlos G. Reigosa. A lectura dos textos parte das propostas teórico-metodolóxicas dos estudos de memoria cultural co obxectivo de analizar as representacións que ambos ofrecen da oposición ao franquismo, marcadas pola idea da derrota. Alén diso, o traballo detense nalgúns aspectos particulares, como a construción dos personaxes, para mostrar cal é o modo ético-político de memoria polo que cada un dos autores avoga na súa ficcionalización do pasado traumático colectivo.