Jaén, España
La religiosidad en el Emirato Nazarí de Granada (1232-1492) evoluciona con respecto a etapas anteriores de al-Andalus (711-1492). En época nazarí, se agudiza la amenaza existencial por el aumento del ataque y asedio permanente del enemigo (los reinos cristianos del norte) y la conciencia del peligro e inseguridad vital. Como respuesta, la religiosidad nazarí experimenta una intensificación individual y colectiva que, junto a un mayor recurso y vivencia del yihad (Villaverde-Moreno), desemboca en una espiritualidad ascética y mística, a nivel popular y culto, a nivel social y político. Este sufismo nazarí se desarrolla y cultiva conectado y en paralelo al magrebí (López-Anguita; El Hour), reforzando así la unidad y homogeneidad del Occidente islámico. La andalusidad de mudéjares y moriscos (1492-1616) conserva esa espiritualidad sufí y transmite su influencia a la mística cristiana (Bernabé Pons), mientras la efervescencia sufí del Magrib se acrecienta con el aporte de los emigrados andalusíes.
Religiosity in the Nasrid Emirate of Granada (1232-1492) evolved with respect to previous stages of al-Andalus (711-1492). During the Nasrid period, the existential threat became more acute due to the increase in attacks and permanent sieges by the enemy (the Christian kingdoms of the north) and the awareness of the danger and insecurity of life. In response, Nasrid religiosity experienced an individual and collective intensification that, together with a greater resource and experience of jihad (Villaverde-Moreno), led to an ascetic and mystical spirituality, at a popular and learned level, at a social and political level. This Nasrid Sufism developed and was cultivated in connection with and in parallel to the Maghrebi Sufism (López-Anguita; El Hour), thus reinforcing the unity and homogeneity of the Islamic West. The Andalusi culture of the Mudejars and Moriscos (1492-1616) preserved this Sufi spirituality and transmitted its influence to Christian mysticism (Bernabé Pons), while the Sufi effervescence of the Maghreb grew with the contribution of the Andalusian emigrants.
A religiosidade no Emirado Nasrida de Granada (1232-1492) evoluiu em relação às fases anteriores de al-Andalus (711-1492). Na era Nasrida, a ameaça existencial agravou-se devido ao aumento do ataque e cerco permanente do inimigo (os reinos cristãos do norte) e à consciência do perigo e da insegurança vital. Em resposta, a religiosidade Nasrid experimenta uma intensificação individual e colectiva que, juntamente com um maior recurso e experiência de jihad (Villaverde-Moreno), conduz a uma espiritualidade ascética e mística, a nível popular e de culto, a nível social e político. Este Sufismo Nasrida desenvolve-se e cultiva-se ligado e paralelamente ao Magrebe (López-Anguita; El Hour), reforçando assim a unidade e a homogeneidade do Ocidente Islâmico. A natureza andaluza dos mudéjares e dos mouros (1492-1616) preserva aquela espiritualidade sufi e transmite a sua influência ao misticismo cristão (Bernabé Pons), enquanto a efervescência sufi do Magrebe aumenta com o contributo dos emigrantes andaluzes.
© 2001-2025 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados