Hirurogeigarren urteez geroztik, gutxi gorabehera, benetako aldaketak gertatu dira hizkuntzen irakaskuntzan, bai oinarri eta printzipioetan, baita ikasgelako aplikazioan ere. Ohiko irakaskuntza irakaslearen inguruan eratutakoak atzera egin du, ikasleari eta honen ezaugarriei begira dagoen ikuspegi baten mesedetan. Psikologia kognitibo-humanistak eragin handia du ikuspegi horretan.
Gizabanakoa izaki adimendun gisa hartzen da, bere behar eta interesen zioz bere ikaskuntzan eragin zuzena eta estilo propioa dituen izaki gisa. Ildo horretatik, ikasleari bere ikas-prozesuan begiratu nahi dioten ikerketa asko egin dira (Rubin, 1975; Naiman, Fröhlich, Stern eta Todesco, 1978; O'Malley eta Chamot, 1990; Oxford, 1990; Wenden eta Rubin, 1987). Analisi-alor berri bat sortu da hortik: ikas-estrategiena; analisi horrek bide eman baitu ontzat hartzen diren ikasleen eta txartzat hartzen direnen artean alde garrantzi handikoak atzemateko, eta aldi berean ikasle autonomoaren ezaugarriak deskribatzeko.
© 2001-2025 Fundación Dialnet · Todos los derechos reservados